نمازگزار پس از قرائت ⁽¹⁾ به رکوع مى‏رود.یعنى در برابر خدا-موجودى که ماوراى نقطه اوج اندیشه انسان در آفاق خصلتهاى نیک و عظمت آفرین است-از سر تعظیم خم مى‏شود.

رکوع نمایشگر و نمودار خضوع انسان است در برابر قدرتى که آن را فراتر از خود مى‏داند، و مسلمان چون خدا را برترین قدرتها مى‏داند در برابر او رکوع مى‏کند.و چون هیچ موجودى جز خدا را برتر و فراتر از انسانیت‏خود نمى‏داند در برابر هیچکس و هیچ چیز دیگر سر خم نمى‏کند.در همان حال که تن خود را در برابر خدا به حالتى خاضعانه درآورده است، زبان را نیز به حمد و ستایش و بیان عظمت او مى‏گشاید.

سبحان ربى العظیم و بحمده ⁽²⁾ -پاک و پیراسته است‏خداوندگار بزرگ من و من او را ستایش مى‏کنم.

این حرکت که با گفتارى هماهنگ انجام مى‏گیرد به‏نمازگزار و هم به دیگران که این حالت را از او مى‏بینند، بندگى او را در برابر خدا باز مى‏نماید و چون بنده خدا، بنده غیر خدا نیست آشکارا سرافرازى و آزادى او را از بردگى غیر خدا اعلام مى‏کند.

پى‏نوشت‏ها:

1.منظور خواندنیها و گفتنى‏هایى است که در حال ایستاده گفته مى‏شود.حمد و سوره در رکعت اول و دوم، و تسبیحات اربعه یا فقط سوره حمد در رکعت‏سوم و چهارم.

2.به جاى این ذکر مى‏توان گفت:سبحان الله سبحان الله سبحان الله.